ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΕΣΙΑΔΗ- ΤΟ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΚ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΗΧΟ
Η μουσική που ακούμε και αγαπάμε είναι ένα πολύμορφο υβρίδιο, ένα ταξίδι δημιουργικότητας μέσα στον χρόνο. Μια ελεύθερη πρόσμιξη από στοιχεία που εμφανίστηκαν και υπήρξαν σαν παράγωγα της εποχής τους, αποτέλεσμα της τόλμης και της φαντασίας συγκροτημάτων και μεμονωμένων μουσικών και της αφοσίωσης και της αγάπης των ακροατών, που από κοινού έπλασαν ένα εκτεταμένο πεδίο […]
Μια μετάφραση ενός κειμένου του Lester Bangs από το 1979
Το Astral Weeks θα ήταν έτσι κι αλλιώς το θεματικό αντικείμενο αυτού του κειμένου - δηλαδή, ο πιο σημαντικός ροκ δίσκος στη ζωή μου μέχρι εκείνη τη στιγμή –άσχετα με το πώς αισθανόμουν όταν κυκλοφόρησε. Όμως, στην κατάσταση που βρισκόμουν τότε, έλαβε στα μάτια μου διαστάσεις φάρου• ήταν ένα φως στις μακρινές ακτές του ζόφου.
(Μικρή ψυχογεωγραφία του Αθηναϊκού Πανκ)
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η πρώτη μου επαφή με το πανκ ροκ δεν ήταν ακουστική αλλά οπτική. Ήταν μια φωτογραφία σε κάποιο περιοδικό ποικίλης ύλης στα τέλη των ’70s· το κλασικό πλέον στιγμιότυπο όπου ο Johhny Rotten και ο Sid Vicious των Sex Pistols στέκονται δίπλα σε έναν Άγγλο αστυνομικό που τους κόβει πρόστιμο (;), κλήση (;) –ποτέ δεν έμαθα– με τυπική αγγλική προσήλωση στο καθήκον, ενώ οι δυο τους μοιάζουν σαν να σαρκάζουν τον φτωχό «μπόμπη», σαν να του κάνουν χάρη ενώ περιμένουν να τελειώσει τη δουλειά του.
Είμαι ο ινδιάνικος αέρας που φυσάει ανάμεσα στα τηλεφωνικά καλώδια
Άκουσα πρώτη φορά για τους Gun Club to ’82. Και μόνο ο ήχος του ονόματός τους ήταν μια σκοτεινή υπόσχεση. Έπειτα έφτασε στα χέρια μας ο δίσκος – τον είχε ο Χρήστος στην ασπρόμαυρη έκδοση της New Rose με τα ζόμπι στο εξώφυλλο. Ήρθε μαζί με το A Minute to Pray a Second to Die των Flesheaters και το πρώτο των Cramps. Μαύρα λουλούδια στον κήπο με τα ξεχασμένα σκουπίδια. Voodoo. Psycho. Trash. Ο ιερός κανόνας.
Για τον Lux Interior των Cramps
Οι Cramps ποτέ δεν βρήκαν θέση στο πάνθεον των πρωτοπόρων της μουσικής· ήταν τα κακόηχα τσογλάνια που έκαναν σαματά με τις φτηνές κιθάρες και τους σκασμένους ενισχυτές στο υπόγειο και δεν άφηναν τους άλλους να ησυχάσουν.
Ένα βράδυ με τον Joe Strummer το 1985
«Σήκω τώρα και έλα αμέσως. Είναι εδώ ο Στράμερ». Αυτό μου είπε ο κολλητός μου ο Παντελής στο τηλέφωνο, στις τέσσερεις τα ξημερώματα, μόλις είχα γυρίσει σπίτι μου από τη δεύτερη βραδιά του Rock in Athens. Για μια στιγμή, το μυαλό μου σταμάτησε. Λίγο πριν, έβλεπα τους Clash στη σκηνή και τώρα… τι; Σε πέντε λεπτά ήμουν στην πόρτα του και χτυπούσα το κουδούνι.