ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΕΣΙΑΔΗ- ΤΟ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΚ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΗΧΟ
Η μουσική που ακούμε και αγαπάμε είναι ένα πολύμορφο υβρίδιο, ένα ταξίδι δημιουργικότητας μέσα στον χρόνο. Μια ελεύθερη πρόσμιξη από στοιχεία που εμφανίστηκαν και υπήρξαν σαν παράγωγα της εποχής τους, αποτέλεσμα της τόλμης και της φαντασίας συγκροτημάτων και μεμονωμένων μουσικών και της αφοσίωσης και της αγάπης των ακροατών, που από κοινού έπλασαν ένα εκτεταμένο πεδίο […]
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ
O φίλος μου ο Landstreicher μου ζήτησε να γράψω κάτι για το πρόσφατο ταξίδι μας στο Βερολίνο και ήταν παράξενο, γιατί το Βερολίνο είναι για τους Last Drive σαν τα αγαπημένα βιβλία που διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις κατά καιρούς και καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι.
Η συνέντευξη του Πάνου Κουτρουμπούση για το Merlin's Music Box
Ο Πάνος ήταν για μας ένας beat υπερήρωας. Ήρθαμε σε επαφή με τις ιστορίες του στην εφηβεία μας και μαγευτήκαμε από την μοναδική γραφή του, που δεν έμοιαζε με τίποτε απ’ όσα είχαμε διαβάσει. Στα μάτια μας είχε διαστάσεις θρύλου και συμπύκνωνε τα πιο ωραία στοιχεία της γενιάς του.
ΑΛΛΟ ΕΝΑ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ - ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ LESTER BANGS ΑΠΟ ΤΟ 1979
Τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη που κυκλοφορεί πολύ στη σκηνή του CBGB’s. Με διασκέδαζε εξιστορώντας μου όσα απολαμβάνουν οι γυναίκες στον υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης.
Για μια περιοδεία με τους Dead Moon στη Γερμανία το καλοκαίρι του 1991
Ο Fred, η Toody και ο Andrew δεν χρειάστηκε να υποδυθούν κάτι, ούτε να αλλάξουν το παραμικρό πάνω τους ποτέ γιατί το κουστούμι του ροκ εν ρολ ήταν από την πρώτη στιγμή ραμμένο στα μέτρα τους, χωρίς να χρειάζεται μεταποιήσεις.
Μια μετάφραση ενός κειμένου του Lester Bangs από το 1979
Το Astral Weeks θα ήταν έτσι κι αλλιώς το θεματικό αντικείμενο αυτού του κειμένου - δηλαδή, ο πιο σημαντικός ροκ δίσκος στη ζωή μου μέχρι εκείνη τη στιγμή –άσχετα με το πώς αισθανόμουν όταν κυκλοφόρησε. Όμως, στην κατάσταση που βρισκόμουν τότε, έλαβε στα μάτια μου διαστάσεις φάρου• ήταν ένα φως στις μακρινές ακτές του ζόφου.
(Μικρή ψυχογεωγραφία του Αθηναϊκού Πανκ)
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η πρώτη μου επαφή με το πανκ ροκ δεν ήταν ακουστική αλλά οπτική. Ήταν μια φωτογραφία σε κάποιο περιοδικό ποικίλης ύλης στα τέλη των ’70s· το κλασικό πλέον στιγμιότυπο όπου ο Johhny Rotten και ο Sid Vicious των Sex Pistols στέκονται δίπλα σε έναν Άγγλο αστυνομικό που τους κόβει πρόστιμο (;), κλήση (;) –ποτέ δεν έμαθα– με τυπική αγγλική προσήλωση στο καθήκον, ενώ οι δυο τους μοιάζουν σαν να σαρκάζουν τον φτωχό «μπόμπη», σαν να του κάνουν χάρη ενώ περιμένουν να τελειώσει τη δουλειά του.
Είμαι ο ινδιάνικος αέρας που φυσάει ανάμεσα στα τηλεφωνικά καλώδια
Άκουσα πρώτη φορά για τους Gun Club to ’82. Και μόνο ο ήχος του ονόματός τους ήταν μια σκοτεινή υπόσχεση. Έπειτα έφτασε στα χέρια μας ο δίσκος – τον είχε ο Χρήστος στην ασπρόμαυρη έκδοση της New Rose με τα ζόμπι στο εξώφυλλο. Ήρθε μαζί με το A Minute to Pray a Second to Die των Flesheaters και το πρώτο των Cramps. Μαύρα λουλούδια στον κήπο με τα ξεχασμένα σκουπίδια. Voodoo. Psycho. Trash. Ο ιερός κανόνας.
Για τον Lux Interior των Cramps
Οι Cramps ποτέ δεν βρήκαν θέση στο πάνθεον των πρωτοπόρων της μουσικής· ήταν τα κακόηχα τσογλάνια που έκαναν σαματά με τις φτηνές κιθάρες και τους σκασμένους ενισχυτές στο υπόγειο και δεν άφηναν τους άλλους να ησυχάσουν.
Ένα βράδυ με τον Joe Strummer το 1985
«Σήκω τώρα και έλα αμέσως. Είναι εδώ ο Στράμερ». Αυτό μου είπε ο κολλητός μου ο Παντελής στο τηλέφωνο, στις τέσσερεις τα ξημερώματα, μόλις είχα γυρίσει σπίτι μου από τη δεύτερη βραδιά του Rock in Athens. Για μια στιγμή, το μυαλό μου σταμάτησε. Λίγο πριν, έβλεπα τους Clash στη σκηνή και τώρα… τι; Σε πέντε λεπτά ήμουν στην πόρτα του και χτυπούσα το κουδούνι.