Για τον Lux Interior των Cramps
Οι Cramps ποτέ δεν βρήκαν θέση στο πάνθεον των πρωτοπόρων της μουσικής· ήταν τα κακόηχα τσογλάνια που έκαναν σαματά με τις φτηνές κιθάρες και τους σκασμένους ενισχυτές στο υπόγειο και δεν άφηναν τους άλλους να ησυχάσουν.
Ένα βράδυ με τον Joe Strummer το 1985
«Σήκω τώρα και έλα αμέσως. Είναι εδώ ο Στράμερ». Αυτό μου είπε ο κολλητός μου ο Παντελής στο τηλέφωνο, στις τέσσερεις τα ξημερώματα, μόλις είχα γυρίσει σπίτι μου από τη δεύτερη βραδιά του Rock in Athens. Για μια στιγμή, το μυαλό μου σταμάτησε. Λίγο πριν, έβλεπα τους Clash στη σκηνή και τώρα… τι; Σε πέντε λεπτά ήμουν στην πόρτα του και χτυπούσα το κουδούνι.
Μια μεταφραστική προσέγγιση
Τον Λέοναρντ Κόεν τον έμαθα από τα τραγούδια του, τα γραπτά ήρθαν αργότερα. Αισθάνθηκα γι’ αυτόν τον άνθρωπο αληθινό θαυμασμό. Καθώς τον γνώριζα προσπάθησα να συνθέσω το παζλ της προσωπικότητάς του και, όπως εύχεσαι να συμβαίνει με τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες, βρέθηκα μπροστά σε μια συναρπαστική, ελικοειδή πνευματική περιπέτεια.
Για το βιβλίο του Παναγιώτη Βλάχου
Το αρχικό σοκ. Η ανέφικτη συνειδητοποίηση. Η εξέγερση και η καταστολή. Η ελπίδα, η σκελετώδης αισιοδοξία που δεν πατούσε πουθενά πέρα από την ανάγκη να την αισθανθούμε και τελικά η οδυνηρή διάψευση.