Είναι αλήθεια ότι ο Lux Interior δύσκολα χωράει σε ένα τέτοιο αφιέρωμα. Ίσως γι’ αυτό δεν πρέπει να λείψει. Οι Cramps ποτέ δεν βρήκαν θέση στο πάνθεον των πρωτοπόρων της μουσικής· ήταν τα κακόηχα τσογλάνια που έκαναν σαματά με τις φτηνές κιθάρες και τους σκασμένους ενισχυτές στο υπόγειο και δεν άφηναν τους άλλους να ησυχάσουν.

Όταν πρωτοαντικρίσαμε τον Lux στο Urgh! (Tear it Up!), μείναμε κόκαλο· είχαμε μπροστά μας στην οθόνη το μεγάλο σαμάνο της φυλής όπου ανήκαμε, αλλά δεν το ξέραμε μέχρι τότε. Έτσι, βουλιάξαμε στις καρέκλες, προσδεθήκαμε στο “Mystery Plane” και ετοιμαστήκαμε για απογείωση. Ο πρωτογονισμός τους ήταν το τέλειο αντίδοτο στη γελοία, γιάπικη εκλέπτυνση των 80s (το καλό γούστο) και ταίριαζε γάντι σε όσους όταν έβλεπαν κάποια ταινία ζόμπι δεν ταυτίζονταν με τους εξολοθρευτές και τα όπλα, αλλά με τις χαμένες ψυχές που τριγυρνούσαν χωρίς προορισμό στα άδεια σουπερμάρκετ και τα στενά δρομάκια, κινούμενες από ξεχασμένα ένστικτα που ξυπνούν τα τύμπανα του βουντού. Αποκλεισμένοι πίσω από την «πράσινη πόρτα», άκουσαν τους ήχους της μεγάλης γιορτής και αποφάσισαν ότι δεν τους αφορούσε πλέον, έτσι έστησαν το δικό τους, χειροποίητο γλέντι για τους παρείσακτους.

Ο Lux και η Ivy χρησιμοποίησαν για πρώτη ύλη τη σαβούρα που το πλοίο του αμερικάνικου rock ‘n’ roll και της μαζικής κουλτούρας πετούσε απ’ τα αμπάρια για να συνεχίσει χωρίς προβλήματα την πορεία του προς τη «μεγάλη τέχνη», και αποθέωσαν την αποξένωση που μέσα της μεγαλούργησαν όλοι οι unsung heroes του rock’n’roll: οι ροκαμπιλάδες που ήξεραν ότι δεν θα γίνουν ποτέ Elvis αλλά δεν έδιναν δεκάρα γι’ αυτό, οι καντρίστες που ποτέ δεν ξέφυγαν από τα όρια της κωμόπολής τους παρά τα ένδοξα παρατσούκλια τους (Legendary Stardust Cowboy, Phantom, The Crusher – τί υπέροχες αυθαιρεσίες!), οι πιτσιρικάδες που νόμιζαν ότι είναι οι Stones και προσπαθούσαν να το αποδείξουν στα γκαράζ των σπιτιών τους γεννώντας μικρά αλλόκοτα αριστουργήματα μερικές φορές φρικαρισμένοι από τα πρώτα ψυχεδελικά, οι κομίστες που στον πλανήτη Αφροδίτη ανακάλυπταν μόνο τερατόμορφους εξωγήινους, οι σκηνοθέτες που το Χόλιγουντ θεώρησε πολύ extreme για τα μέτρα του (ευτυχώς!). Οι Cramps έβγαλαν αυτά τα μικρά μασούρια δυναμίτη από τις δισκοθήκες των συλλεκτών και τα επέστρεψαν στους μικρούς σε ηλικία, σ’ αυτούς στους οποίους ανήκουν πραγματικά· πήραν τις ρίζες του rock ‘n’ roll και του punk και τους ξανάδωσαν ζωή, αναδιατυπώνοντας με υπέροχο χιούμορ και διονυσιακή μανία την αρχική δήλωση: Ότι από αυτό το πάρτι ίσως το πρωί υπάρχουν μόνο στάχτες, αλλά και χίλιες ζωές να είχαμε μπροστά μας, δεν θα το ξεχνούσαμε ποτέ.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό SONIK, Τεύχος 61, Σεπτέμβριος 2010 (Special Edition)